«Ленинград (ҳозирги Санкт-Петербург) шаҳрида барча оила аъзоларимиз жамулжам, тўкис ва бахтли ҳаёт кечираётгандик. Машъум уруш бошландию ҳаётимиз остин-устун бўлиб кетди. Ўша вақтда мен эндигина икки ёшдан ошган қизалоқ эдим. Кейинчалик билишимча, 1941 йилдан 1944 йилга қадар давом этган Ленинград қамалида қолган эканмиз.
Ҳар қадамда аскарлар, ўқ овозлари, биз эса ўзимизни гоҳ у ерга, гоҳ бу ерга уриб жон сақлашга ҳаракат қилардик. Ҳафталаб оч қолиб кетган, қаҳратон совуқда юпун кийим билан кўчада жон сақлаган кунларимиз жуда кўп бўлди. Бир куни отам бомба остида қолиб, ҳалок бўлганини айтишди. Акам очликдан кетди...
Тақдир экан, 900 кунлик қамалдан тирик чиққанман. Сўнг мени Ўзбекистонга олиб келишди ва кейинги ҳаётим шу файзли ўлка билан боғланди».
