Отам ҳар баҳорда қутлуғ,
пок тилак —
Ҳовлимизга терак экиб қўярди.
Кун тиғида боламга деб жонхалак,
Уй солай деб гувалаклар қуярди.
Бугун кўз ўнгимдан ўтади бир-бир,
Қора сувоқ уйлар, чала иморат.
Лой чангаллаб ўтган отамнинг умри,
Чакка тешган кулба, чакка эзган бахт.
Қачон ҳовучимдан тўкилган, билмам,
Онам юрагида қовурган бодроқ.
Отамнинг даладан келишин кутиб,
Том бошига чопиб чиққан қизғалдоқ.
Қушлар юрагимга этади зикр,
Кўнгил каби обод боғлардан кўркам.
Чакка тешган томни билмас, минг шукр,
Лойсувоқли уйлар қурмас набирам.
Не бахт, дунёларга кўрк буюк юртим,
Таърифинг айтмоққа топмам лойиқ сўз.
Армонлари сенинг дардингдай қадим,
Отамни эслатдинг қадрдон, Наврўз.
Бу ҳурлик, озодлик музофотида,
Юртим шавкатингга тегмасин ҳеч кўз.
Юракларга ҳақнинг мукофотидай
Элимдан кетмагин то абад, Наврўз!
Энахон Сиддиқова,
Ўзбекистон халқ шоири
