Травматология (юн. травматос — яра, жароҳат, шикастланганлик) — аъзо ва тўқималарнинг механик шикастланиши, уларнинг олдини олиш ва даволаш йўлларини ўрганадиган фан.
Инсоният тарихида тиббиёт, аввало, жароҳатларни даволашдан бошланган, шунинг учун травматологияни тиббиётнинг барча соҳалари ичида энг қадимийси, дейиш мумкин. Миср мумиёлари ва бошқа археологик топилмаларни ўрганиш шуни кўрсатадики, милоддан бир неча минг йил илгари яшаган одамлар синган суякларни маҳкамлашнинг содда усулларини билишган. Травматологиянинг илк илмий асослари Гиппократ асарларида келтирилишича, елка суяги чиқишларини жойига солишнинг бир неча усулларини, суяк синганда репозиция ва иммобилизация қилиш йўлларини таклиф этган. Ўрта асрларда травматологиянинг ривожланиши Абу Али ибн Сино номи билан боғлиқ. Унинг "Тиб қонунлари" асарида юмшоқ тўқималар жароҳатларини, суяк синишлари ва чиқишларини даволаш ҳақида батафсил ёзилган.
Ўзбекистонда бу соҳа фан сифатида 20-йиллардан ривожлана бошлади. 1926 йилда Ўрта Осиё Дорилфунуннинг тиббиёт куллиётида ортопедия ва суяк сили доцентлик курси ташкил этилиши, 1930 йилда Физиотерапия институтида ортопедия клиникаси очилиши, кейинчалик Ортопедия, травматология ва суяк сили илмий текшириш институтига айлантирилиши травматология ва ортопедия муаммолари устидаги тадқиқот ишларининг ривожланишига имкон берди.
