Жавоб оддий: мен ўз ватанимни ҳимоя қилишни шарафли бурчим, деб биламан. Бу касб ҳар доим, ҳатто тинчлик даврида ҳам аҳамиятли. Aхир, уруш бошланиши хавфи доимо сақланиб қолади. Айниқса, сўнгги йилларда бутун дунёда беқарор сиёсий муҳит ҳукм сурмоқда. Aйрим давлатлар ядровий салоҳиятини ошириб, қурол сотиб олишни кўпайтирмоқда. Баъзи ҳудудларда эса қуролли тўқнашувлар авж олди. Бу муаммоларнинг барчасини оқилона ҳал қилиш керак.
Шундай юксак миссияни бажариш — менинг орзуим. Бунинг учун ҳарбий ишлар ва бу соҳадаги профессионал кадрлар ҳақида маълумотга эга бўлишим керак. Мен интизомли, жисмонан ва руҳий жиҳатдан соғломман. Ташкилотчилик қобилиятим бор. Ишончим комилки, менинг шахсий фазилатларим, мойиллик ва қобилиятларим танланган касбий фаолиятга тўлиқ мос келади. Менга форма кийиш осон. Лекин ҳарбий бўлиш осон иш эмас.
Бундай одам меҳрибон ва ҳалол, адолатли ва руҳан кучли бўлиши керак. Ҳарбий одамнинг ҳаёти стресс ва руҳий тушкунликка тўла. Aхир, улар ўзларини топадиган вазиятлар бошқача. Ҳарбийлар йўқотишларнинг олдини ола олмаса ўзини айбдор ҳис қилади. Ҳарбий хизматда бўлиш ҳаётнинг турли муаммолари ва қийинчиликларига дадил дош беришни англатади. Кимдир ота-онасини, кимдир севимли қизи, дўсти ёки хотинини болалари билан уйда қолдиради. Улар буйруққа ёки қўмондонга бўйсунмасликлари мумкин эмас. Чунки улар учун Ватанга хизмат қилиш олий бурчдир.
Ҳақиқий ҳарбий ўз юртининг ватанпарвари бўлиши керак. Баъзи ҳолларда бу осон бўлмаслиги мумкин. Баъзида танлов масаласи туғилади: Ватан олдидаги бурчни бажариш ёки четга чиқиб, ўзингизни ва оилангизни сақлаб қолиш. Менимча, инсон шу касбни танладими, у учун давлат олдидаги қарзи биринчи ўринда туриши керак. Бу жўмардлик аввало қонда бўлиши керак. Зеро, қонида ватанга муҳаббат жўш уриб турган инсон, она юртидан жонини аямайди.
Aбдулло Камолов,
Жамоат хавфсизлиги университети гуруҳ командири, лейтенант
Бобуржон Махмуджонов, курсант
