Javob oddiy: men oʻz vatanimni himoya qilishni sharafli burchim, deb bilaman. Bu kasb har doim, hatto tinchlik davrida ham ahamiyatli. Axir, urush boshlanishi xavfi doimo saqlanib qoladi. Ayniqsa, soʻnggi yillarda butun dunyoda beqaror siyosiy muhit hukm surmoqda. Ayrim davlatlar yadroviy salohiyatini oshirib, qurol sotib olishni koʻpaytirmoqda. Baʼzi hududlarda esa qurolli toʻqnashuvlar avj oldi. Bu muammolarning barchasini oqilona hal qilish kerak.
Shunday yuksak missiyani bajarish — mening orzuim. Buning uchun harbiy ishlar va bu sohadagi professional kadrlar haqida maʼlumotga ega boʻlishim kerak. Men intizomli, jismonan va ruhiy jihatdan sogʻlomman. Tashkilotchilik qobiliyatim bor. Ishonchim komilki, mening shaxsiy fazilatlarim, moyillik va qobiliyatlarim tanlangan kasbiy faoliyatga toʻliq mos keladi. Menga forma kiyish oson. Lekin harbiy boʻlish oson ish emas.
Bunday odam mehribon va halol, adolatli va ruhan kuchli boʻlishi kerak. Harbiy odamning hayoti stress va ruhiy tushkunlikka toʻla. Axir, ular oʻzlarini topadigan vaziyatlar boshqacha. Harbiylar yoʻqotishlarning oldini ola olmasa oʻzini aybdor his qiladi. Harbiy xizmatda boʻlish hayotning turli muammolari va qiyinchiliklariga dadil dosh berishni anglatadi. Kimdir ota-onasini, kimdir sevimli qizi, doʻsti yoki xotinini bolalari bilan uyda qoldiradi. Ular buyruqqa yoki qoʻmondonga boʻysunmasliklari mumkin emas. Chunki ular uchun Vatanga xizmat qilish oliy burchdir.
Haqiqiy harbiy oʻz yurtining vatanparvari boʻlishi kerak. Baʼzi hollarda bu oson boʻlmasligi mumkin. Baʼzida tanlov masalasi tugʻiladi: Vatan oldidagi burchni bajarish yoki chetga chiqib, oʻzingizni va oilangizni saqlab qolish. Menimcha, inson shu kasbni tanladimi, u uchun davlat oldidagi qarzi birinchi oʻrinda turishi kerak. Bu joʻmardlik avvalo qonda boʻlishi kerak. Zero, qonida vatanga muhabbat joʻsh urib turgan inson, ona yurtidan jonini ayamaydi.
Abdullo Kamolov,
Jamoat xavfsizligi universiteti guruh komandiri, leytenant
Boburjon Maxmudjonov, kursant
