“Ўзбек” деса, тожигим тотган каби асалдан,
“Тожик” десам, тилимдан бол томади азалдан.
Аждодлари дарддошдир, авлодлари елкадош,
Навоий наво олган Жомий битган ғазалдан.
Ер десанг, ери туташ, бошида осмони бир,
Минг-минг йиллардан буён орзую армони бир.
Тинчлиги туморидир, баракаси – бахтидан,
Асраб яшар бир-бирин, қадрига қалқони бир.
Кафтларин хуш дуога доим бирга очганлар,
Бир-бирларин йўлига меҳрдан нур сочганлар.
Етти ўлчаб бир кесган улуғ доноларидек,
Мушкуларини мудом кенгаш билан ечганлар.
Бир келида буғдойин бирга янчган момолар,
Бир дарёнинг сувини бўлиб ичган боболар.
Ҳурлигидан шодумон, замон билан ҳамнафас,
Икки халқнинг тилида янграмоқда наволар.
“Ўзбек” деса тожигим тотган каби асалдан,
“Тожик” десам тилимдан бол томади азалдан.
Бу янги Ўзбекистон, бу янги Тожикистон,
Янги дўстлик тарихи ёзилмоқда зарҳалдан!
Маҳмуд ТОИР,
Ўзбекистон халқ шоири