Бобур тахаллусест, ки маънояш «паланг» ё «шер» аст. Гумон меравад, ки вай онро барои шуҷоати худ дар ҷанг гирифтааст. Бобур сарлашкари боистеъдод буд, ки дар баробари шуҷоати ҷангӣ ва заковат, истеъдоди барҷастаи шоирӣ низ дошт.
Ӯ одами дорои ақлу табъи нозук буд, — ба ин ёддоштҳои бо дурахшонӣ навиштааш шаҳодат медиҳанд. Заҳириддин Муҳаммад Бобур дар тӯли 47 соли ҳаёти худ мероси ғании адабӣ ва илмӣ гузоштааст.
«Бобурнома»-и машҳур, ки эътирофи ҷаҳониёнро касб кардааст, асарҳои асил ва зебои лирикӣ (ғазал, рубоиҳо), рисолаҳои фиқҳи мусулмонӣ («Мубайн»), шеършиносӣ («Арӯз рисоласи»), мусиқӣ, корҳои ҳарбӣ, инчунин алифбои махсуси «Хатти Бобурӣ» ба қалами ӯ мансуб аст.
