Кейинги йилларда мамлакатимизда амалга оширилаётган ислоҳотлар туфайли ана шундай сарсон юрганларнинг кўпи оиласи бағрига қайтди. Яратилган шароит ва имкониятлардан фойдаланиб, нафақат ўзи ва оиласи учун меҳнат қилмоқда, балки тадбиркорликни йўлга қўйиб, маҳалладошларини иш билан таъминламоқда. Бу билан эл-юртига наф келтираётганидан ўзлари ҳам жуда хурсанд. Ана шундай юртдошларимиздан бири, бугун ўз тадбиркорлигини йўлга қўйган Шайдо Аҳмедова ҳаёт йўли ҳақида ҳикоя қилиб берди.

Баъзан умрим ортга қайтса-ю, ҳаётимни қайтадан яшасам, дейман. Боиси, саробга ишониб фарзандларимизга энг керакли пайтда уларнинг ёнида туролмадик. Кайфияти қанақа, нималарни ўйлаяпти, фақат бизга айтиши мумкин бўлган бирор сири бордир – назар соладиган кўз, эшитадиган қулоқ, таскин берадиган қалб бўлолмадик.

1979 йили Хоразм вилоятининг Қўшкўпир тумани “Шихмашҳад” маҳалласида туғилганман. Бувим ҳам, онам ҳам қўли гул чевар эди. Улар матога кашта қадайдими, кўйлак ёки кўрпа-ёстиқ тикадими, атрофларида парвона эдим. Айниқса, бувимнинг кўрпа қавиб ўтириб берган ўгитлари ҳеч эсимдан чиқмайди. Ҳарфдан аввал чокни танидим. Ҳали саводим чиқмай матога гул чиздим, капалакларни, қушларни тасвирладим. Мактабда ўқиб юрган кезларим бувим ва онамга қарашиб, оиламизга ёрдам бера бошладим. “Ҳа деган туяга мадад, Шайдо – бизнинг тиргагимиз”, деб алқарди бувим.

Мактабни битиргач, турмушга узатишди. Кетма-кет фарзандларимиз туғилди. Улар улғайгани сари топган-тутганимиз рўзғордан ортмай қолди. Шу орада турмуш ўртоғим билан хорижда ишлаётган акамни қора тортиб, йўлга чиқдик. Агар ҳозирги ақлим ўша пайтда бўлганида қишлоғимизда қолар ва фарзандларимга бош бўлиб, уларни ўзим тарбия қилган бўлардим.

У ерга боргач, турмуш ўртоғим қурилишга ёлланма ишчи бўлиб кирди. Мен эса ошхонада идиш ювдим. Бир суткада 12-14 соат тик оёқда туриб, қўлим сувдан чиқмай ишлардим. Шундай пайтлар бўлардики, кўзда ёш билан идиш ювардим. На кунимда, на тунимда ҳаловат бор. Тушкунликка тушган кунларим ҳам, майли, бироз сабр қилсам, бу кунлар ўтиб кетади, деган дамларим ҳам бўлди. Шу тариқа “ўтиб кетар” деган таскин билан умримизнинг 4 йилини бой бердик. Қанча руҳий зўриқишлар билан яшаб, саломатлигимизни йўқотдик, юртнинг бир чимдим тупроғига зор бўлдик.

Кечани кеча, кундузни кундуз демай ишлаб, фарзандларимиз ёнига қайтдик. Бу орада болалар анча улғайиб қолган эди. Уларнинг қошу кўзларига қараб яна ўксиндим.

Хорижга кетганимизда болаларнинг каттаси 7-синфда ўқир, кичкинамиз ҳали мактабга ҳам чиқмаган эди. Тўрт бола – уч қиз, бир ўғлимизга онам қараб турди. Табиийки, ёши бир жойга бориб қолган онамга ҳам бу иш осон бўлмаган.

Чет элдан қайтгач, яна тушкунлик домига тушдим. Қизларимиз кетма-кет бўй етиб қолган, уларни сўраб келувчилар кўпайган эди. Биласиз, қизларни турмушга узатишнинг ўзига яраша машаққатлари бор.

Шу орада маҳалла фуқаролар йиғинидан кўмак бериш истаги билан келишди. “Қўлингизда гулдай ҳунарингиз бор. Кредит олиб, тадбиркорлик қилинг”, деди маҳалламиз раиси. “Кредит” деган сўздан бир чўчисам,  “тадбиркорлик” сўзи баттар қўрқитди. Биз оддий одам бўлсак, ким бизга кредит беради? Қолаверса, тадбиркор бўлиш учун ҳам билим керак. Биз мактабдан нарисини кўрмаган бўлсак.

 Йўқ, мен адашган эканман. Ҳужжатларимни тайёрлаб, кредит олиш учун туман ҳокимлигига ариза бердим. Ичимда “Бизга барибир кредит беришмайди”, деган ишончсизлик бор эди. Бир куни туман ҳокими хонадонимизга келиб, биз билан суҳбатлашди. Шароитимизни ўрганди, келажакдаги мақсадларимиз билан қизиқди. Президентимиз ташаббуси билан ночор оилаларга ёрдам кўрсатадиган турли шакллар борлиги, мен ҳам ундан бемалол фойдаланишим мумкинлигини айтди. Булар тушга ўхшарди гўё. Орадан кўп ўтмай, “Агробанк” туман филиалидан 30 миллион сўм миқдорида кредит ажратилди. Тикув машиналарини келтиришган куни эса кечаси билан ухламадим. Ухлай олмадим. Энди фарзандларим учун ўз юртимда нимадир қила олишимдан қувонганимдан йиғладим. Эски тикув машинаси олдида 3 дона яп-янги замонавий тикув машинаси туриши кўнглимни кўтарди. Йиғларканман, янгидан-янги орзулар қилдим, олдимга катта-катта мақсадлар қўйдим. Ишонч инсонга нақадар юксак куч беришини шу кеча англадим.

  Машиналар ўрнатилгач, керакли материалларни сотиб олдим. Кўрпа-тўшак, ёстиқ тикишни бошладим. Қарасам, даромад яхши. Маҳалла раисига ёрдамчи олмоқчи эканимни айтган эдим, “Темир дафтар”га рўйхатга олинган икки аёлни тавсия қилди. Иккаласи ҳам маҳалламиз келини, синалган аёллар. Гўзал ва Адолатни ёнимга олиб, ишни давом эттирдик.

Ҳозир ҳам кредит тўлайман, ҳам рўзғорга қарашаман. Ҳадемай кредитим тугайди. Тикув машиналари ва бошлаган ишимиз ёнимизга қолади. Бундан ташқари, ўзим каби қийналган икки аёл иш билан таъминланди.

Яқинда турмуш ўртоғим ҳам 4 миллион сўм кредит олиб, иссиқхона қурди. Ҳадемай бу ҳам оиламизга қўшимча фойда келтиради. Мени энг қувонтиргани – уйдан чиқмай даромад топяпмиз. Фарзандларим бағримда. Ҳузур-ҳаловатга ўз юртимда, ўз маҳалламда эришдим.

Аслида, бахтли бўлиш учун инсонга кўп нарса керак эмас экан. Ўз юртингда сенга ишонишса, манзилингни топиб олишинг учун йўл кўрсатса, қийналсанг суяса – мана шу бахт эмасми?!