Agar XX asr boshlarida Toshkentda 70 ta zargarlik ustaxonasi boʻlgan boʻlsa, Xoʻjandda 30, Xivada 150ga yaqin zargarlik ustaxonasi boʻlgan.

Barcha ustaxonalar ixcham, bir koʻchada joylashgan edi, hunarmandchilik avloddan-avlodga oʻtuvchi xususiyatga ega boʻlgan.

Zargarlarning oʻz oqsoqollari boʻlgan. Ular ishlab chiqarilayotgan mahsulot sifatini kuzatib borar, lekin narx belgilashga aralashmas edilar. Zargarlar oʻz doʻkonida ustaxona tashkil etib, mashaqqat va sabr-toqat bilan turli xil ayollar taqinchoqlarini yasashgan.

XIX asr oxiri - XX asr boshlarida zargarlik buyumlari asosan kumushdan yasalgan boʻlib, oltin taqinchoqlarni faqat badavlat odamlar sotib olishi mumkin edi. Aholi asosan kumush va mis taqinchoqlarni xarid qilgan.