Агар ХХ аср бошларида Тошкентда 70 та заргарлик устахонаси бўлган бўлса, Хўжандда 30, Хивада 150га яқин заргарлик устахонаси бўлган.
Барча устахоналар ихчам, бир кўчада жойлашган эди, ҳунармандчилик авлоддан-авлодга ўтувчи хусусиятга эга бўлган.
Заргарларнинг ўз оқсоқоллари бўлган. Улар ишлаб чиқарилаётган маҳсулот сифатини кузатиб борар, лекин нарх белгилашга аралашмас эдилар. Заргарлар ўз дўконида устахона ташкил этиб, машаққат ва сабр-тоқат билан турли хил аёллар тақинчоқларини ясашган.
XIX аср охири - ХХ аср бошларида заргарлик буюмлари асосан кумушдан ясалган бўлиб, олтин тақинчоқларни фақат бадавлат одамлар сотиб олиши мумкин эди. Аҳоли асосан кумуш ва мис тақинчоқларни харид қилган.
