Милоддан аввалги 2-минг йиллик бошларида Амударёнинг Оқчадарё делтасида ўтроқ жамоалар пайдо бўла бошлаган.

Бундан олдин аждодларимиз кўчманчи турмуш тарзини олиб борганлар. Аммо ўтроқ халқлар Амударё ва Зарафшон дарёларининг табиий делталарини энг бой деҳқончилик воҳаларига айлантирдилар.

Ерга ишлов бериш осон эмас, аждодларимиз шифобахш ичимлик – қимиз ёрдамида куч-қувватга қайтган. У тойчоқларнинг кўпиртирилган сутидан тайёрланган. Қимизга арча шохлари, денгиз итшумурти мевалари қўшилган.

Умуман олганда, ўша даврда отларга бўлган муносабат ўзига хос бўлган, бу ҳудудда археологлар томонидан топилган кўплаб лойдан ясалган от ҳайкалчалари гувоҳлик беради. Аста-секин отчилик Ўрта Осиёнинг барча аҳолисининг асосий машғулотларидан бирига айланди. Бу эса табиий, чунки отлар нафақат транспорт воситаси, балки озиқ-овқат ва ичимлик манбаи ҳамдир.

Эҳтимол, бронза давридан бери яхши от барча қишлоқ хўжалиги халқларининг фахрига айланган. У достон қаҳрамонига айланиб, безак жабдуқлари ва кўрпачалар билан безатилган, эгарлар кашта ва ранг-баранг тошлар билан безатилган. От авваллари қуёшга қурбон қилинган бўлиб, унинг тасвирлари кейинги даврларда амалий санъат, торевтика ва наққошлик буюмларида кўп учрайди.