Тил — халқнинг руҳи, юраги ва тафаккуридир. Инсон юраги уриб турса тирик бўлганидек, миллат ҳам ўз тили билан тирикдир. Юрак уришдан тўхтаса, тана жонсиз қолади; тил сўниб, сўз йўқолса, миллат ҳам йўқолади.
Тошкентдаги 248-мактабда “Янги Ўзбекистон” ва “Правда Востока” газеталари бош муҳаррири Салим Дониёров томонидан “Келажак соати” дарси ўтказилди.
Тил – шунчаки сўзлар йиғиндиси эмас. У – миллатнинг руҳи, унинг минг йиллик тарихи, маданияти, ўзлиги ва тафаккурининг бетакрор кўзгусидир.
Буюк маърифатпарвар Шокиржон Раҳим бундан бир аср муқаддам тилни жонга, ёзувни эса унинг танасига қиёслай туриб, «Соғ бўлмаган танда жон узоқ яшамайди», деган тарифни бериб кетганди. Бу фикр бугун ҳам долзарб, жарангдор ва оғриқли ҳақиқатдир. Чунки ёзувдаги бепарволик – бу тилнинг сўлиши, миллат руҳининг заифлашишидир.
Тилнинг барҳаётлиги, шубҳасиз, унинг ҳаракатлантирувчи кучи бўлган инсонларга боғлиқ. Ҳозир катта бир оилани бирлаштириб турган ўзбек тилида сўзлашувчиларнинг 60 миллионга яқин экани ҳам унинг халқаро майдондаги даражасини белгилайди.
Баъзида ўйлаб қолади одам, бизнинг қадриятларга муносабатимиз лов этиб ёниб, сўнгра ўчган оловга ўхшайди. Аҳён-аҳёнда бийрон сўзлаб мақтаймиз-у, яна жим бўлиб кетамиз. Лекин она тилининг қадр-қиммати масаласида бундай муносабат қимматга тушмасмикин?
«Ўзбектелеком» АК томонидан Ўзбек тилига давлат тили мақоми берилганлигининг 35 йиллиги ҳамда буюк қомусий олим ва машҳур давлат арбоби Мирзо Улуғбек таваллудининг 630 йиллигини кенг нишонланди.
Бу йил ўзбек тилига давлат тили мақоми берилганлигининг 35 йиллигини нишонлаяпмиз.
Афғонистонда Ўзбек тили куни мамлакатнинг расмий байрами ҳисобланади. Ўзбеклар сони бўйича тўртинчи ўринда туради, уларнинг сони 2 миллиондан ошади.
Қалам юкини зиммасига олаётган ҳар бир ижодкор ўз тилининг тақдирини зиммасига олаётгандай масъулиятни ҳис этиши керак бўляпти. Битта сўз, биттагина ибора ҳимоясида ҳам мустаҳкам туришимиз зарур.
